PTAKI OCZMI MICKIEWICZA /fragm. ks. X-Emigracja . Jacek./ I KONOPNICKIEJ

Ptastwo skryło się w lasy, pod strzechy, w głąb trawy;

Tylko wrony, stadami obstąpiwszy stawy,

Przechadzają się sobie poważnemi kroki,

Czarne oczy kierują na czarne obłoki;

Wytknąwszy język z suchej, szerokiej gardzieli

I skrzydła roztaczając, czekają kąpieli;

Lecz i te, przewidując nazbyt mocną burzę,

Już w las ciągną, podobne wznoszącej się chmurze.

Ostatnia z ptaków, lotem nieścigłym zuchwała

Jaskółka, czarny obłok przeszywa jak strzała,

Wreszcie spada jak kula.

Właśnie w owej chwili

Szlachta z Moskwą okropną walkę zakończyli

I chronią się gromadnie w domy i stodoły,

Opuszczają plac boju, gdzie wkrótce żywioły

Stoczą walkę.

ADAM MICKIEWICZ 

JASKÓŁKA

Z jaskółką czarną rzucam gniazdo moje,

Wioskę zieloną...

Przede mną lecą jakieś niepokoje

Chmurką spłoszoną...

Słońce mi w drogę daje złotą smugę,

Gdzie ścieżka płowa,

A łąka za mną szle błękitną strugę,

Szepcząc: "Bądź zdrowa!"

Porzucam wszystko, idę w świat daleki!

Tylko bym rada

Wziąć z sobą szumy srebrzyste tej rzeki,

Co hucząc, spada...

Przejrzysty lazur szerokiej przestrzeni

I oddech wolny,

I chłód tych świeżych, tych borowych cieni,

I kwiat ten polny...

Tylko bym chciała tej brzozy płaczącej

Wziąć z sobą smutki

I parów, we mgłach wilgotnych dyszący,

I niezabudki...

Wieczorną gwiazdę, co w ciszy błękitu

Pała milcząca...

I srebrne hasła, i błyski przedświtu,

I ten wschód słońca.

Tylko bym w kielich z białego powoju.

Rosy wziąć rada

I znane szepty lubego mi zdroju,

Co przez sen gada...

Echo fujarki, chrzęst kosy na łące,

Piosnkę żniwiarzy...

I słówko bratnie, serdeczne, gorące:

"Niechaj Bóg darzy!"

 MARIA KONOPNICKA